Het ontstaan van ons tehuis

Onze kattenopvang “Kattentehuis Vergeet-Me-Nietje” is “geboren” op 5 januari 2013. Daarvoor maakten de bewoners deel uit van poezenopvang De Snorhaar. In de winter van 2009 kregen wij het dodelijk FIP-virus in onze opvang. Heel wat opvangertjes hebben dit niet overleefd. Jammer genoeg staat de medische wereld hieromtrent nog in zijn ‘kinderschoenen’ en bestaat er (nog) geen wondermiddel. De vraag: is het besmettelijk of niet (sommige poezen worden ziek, anderen niet) en op welke manier is het besmettelijk … Specialisten hebben hier nog altijd geen passend antwoord op. Wel weet men dat stress een slechte invloed heeft. Onze groep van 5 leeft nu in perfecte harmonie zonder stress. We willen dat graag zo houden.

Daarom werd besloten om geen nieuwe poezen meer op te vangen. In de gebouwen waar vroeger een wisselende bevolking van zwerfkatten aanwezig was, zitten intussen enkele katten die zich hier zeer thuis voelen. Zij hebben hier hun permanente thuis gekregen. Elke dag worden onze bewoners verzorgd door vrijwilligers. Elke dag wordt de opvang gekuist, eten gegeven én geknuffeld met de poezen, die dat graag willen.

Wij zien onze bewoners zo graag en hopen ze nog lang in ons tehuis te mogen onderbrengen.

De mythe van het Vergeet-Me-Nietje

In de middeleeuwen wandelden een ridder en zijn geliefde langs een rivier. Hij plukte een bosje licht blauwe bloempjes, maar door het gewicht van zijn harnas viel hij in het water. Terwijl hij verdronk, gooide hij het bosje bloemetjes naar zijn geliefde en riep “Vergeet mij niet”. Sindsdien zou het bloempje Vergeet-Me-Nietje genoemd worden. Het vergeet-me-nietje is verbonden met die romantiek en tragiek en werd door vrouwen gedragen als teken van oneindige liefde.

De tragiek van zwerfkatten én onze oneindige liefde voor hen bindt ons kattentehuis met het Vergeet-Me-Nietje.

Bestuur: Valerie en Alette
+ de andere vrijwilligers van het kattentehuis Vergeet-Me-Nietje